သူစိမ္း

ေနသည္ အေနာက္ေဂၚယာကၽြန္းသိုု႔ ျပန္ေနသည္။  ပတ္ဝန္းက်င္သည္ လည္း ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကိုု တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တခါတရံတြင္ ပိုုးပရစ္တိုု႔၏ ေအာ္ျမည္သံတိုု႔ကိုု ၾကားရမည္လားဟုု နားစြင့္ေသာ္လည္း အေဝးတေနရာမွ တခါတရံ ထြက္ေပၚလာသည့္ အသံသဲ့သဲ့တိုု႔မွ လြဲ၍ မည္သည့္ အသံမွ် မၾကားရပါ။ အဆံုုးစြန္ ေလတိုုက္သံ ေလတိုုးသံကိုုပင္ မၾကားရပါ။တကယ္ဆိုု အိပ္တန္း တက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနေသာ ေက်းငွက္တိုု႔၏ အသံမ်ားကိုု ၾကားသင့္သည္။ ေက်းငွက္တိုု႔ အိပ္တန္း တက္သျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေသာ သစ္ရြက္၊ သစ္ကိုုင္းတိုု႔ လွဳပ္သံ ပြတ္တိုုက္သံကိုု ၾကားသင့္သည္။ သိုု႔ေသာ္ မည္သိုု႔ေသာ အသံမွ ထြက္ေပၚမလာခဲ့ပါ။

အလင္းေရာင္သည္ တျဖည္းျဖည္း ေဖ်ာ့သည္ထက္ ေဖ်ာ့လာကာ အေမွာင္ရိပ္ဆီသိုု႔ ဦးတည္ေနသည္။ ပင့္သက္တစ္ခုုကိုု ခပ္ျပင္းျပင္း ရွိဳက္လိုုက္ေသာ အခါ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံသည္ မိမိနွင့္ ရင္းနွီး ကၽြမ္းဝင္ မရွိလွေသာ အသံမ်ိဳး ျဖစ္ေနသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ အရာအားလံုုးသည္ တိတ္ဆိတ္ေနပါသနည္း။ မီးခလုုတ္ကိုု တိုု႔ထိ၍ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံသည္ လိုုအပ္သည္ထက္ ပိုုမိုု က်ယ္ေလာင္ လြန္းေနသည္။ အရာရာသည္ သဘာဝမက်သကဲ့သိုု႔ ခံစားေနရသည္။ သဘာဝ မက်ေသာအရာမ်ား၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ားနွင့္ မၾကာခဏ ၾကံဳေတြ႔ေနရေသာ္လည္း ယခုုအခ်ိန္အထိ အသားက်စြာ သူ မေနနိုုင္ေသးပါ။

တိတ္ဆိ္တ္ျခင္းသည္ စိတ္ခရီးကိုု အဆံုုးမရွိလြင့္ေစနိုုင္သည္။ လႊင့္ေစနိုုင္သည္။ သူ၏ စိတ္မ်ားသည္ေကာ.. ။ မည္သည့္ေနရာသိုု႔ ခရီး နွင္ေနေလမည္နည္း။ ထိုုအေမးမ်ိုုးသည္ သူ႔ကိုုယ္သူ မေမးခ်င္ေသာ သူ မေျဖခ်င္ေသာ အေမးမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ တခါတရံတြင္ အသက္ရွင္ ေနထိုုင္ရျခင္းသည္ အထီးက်န္ ဆန္လြန္းသည္။ အနီးအနားတြင္ လူေတြရွိေနေသာ္လည္း ထိုုသူတိုု႔နွင့္ ေဝးေနသည္ကဲ့သိုု႔ ျဖစ္ေနသည္။ ဆတ္ကနည္း တြန္႔သြားေသာ နွုုတ္ခမ္းသည္ ျပံဳလိုုက္သည္လား၊ မဲ့လိုုက္သည္လား သူ ေသခ်ာ သတိမထားလိုုက္မိပါ။ တေရြ႕ေရြ႔ ေလ်ာက္လွမ္းမိေသာ ဦးတည္ရာသည္ ေရခဲေသတၱာ ျဖစ္သည္။

 အထီးက်န္ဆန္ျခင္း ကို ေရခဲစိမ္ ေကာ္ဖီ တစ္ ခြက္ ႏွင့္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ျမည္း စမ္းလိုုက္သည္။

ႏွလံုးေသြးသည္ နာက်င္ျခင္းေၾကာင့္ မ်က္ရည္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခ့ဲေသာအခါ ေရခဲစိမ္ ေကာ္ဖီႏွင့္ပင္ ေရာစပ္ သံုးေဆာင္သည္။  စိတ္ေဆာင္ရာ ေနာက္သို႕ လိုက္ပါရင္း နာက်င္စရာမ်ားကို နင့္နင့္နည္းနည္း လက္ခံ လိုုက္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာမ်ားကိုလည္း သိပ္သိပ္သည္းသည္း လက္ခံလိုုက္သည္။ မည္သူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ကို မွ် အျပစ္ မတင္ဘဲ ျပံံဳး လာ ႏိုင္ေသာ တစ္ေန႔သည္ နာ က်င္ ျခင္း ၊ ေလးပင္ျခင္း မ်ား ကို လႊတ္ခ်ႏိုင္ ၿပီး ေပါ့ ေပါ့ ပါး ပါး နွင့္ ဘဝ၏ လက္က်န္ အခ်ိန္ေတြကို စိတ္ႏွလံုး ၾကည္ ေမြ႕ ေအးခ်မ္းစြာ ဆက္လွမ္း ႏိုင္ မယ့္ ေန႕ ျဖစ္သည္ဟုု သူ ယံုုၾကည္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုေန႔သည္ နတ္သမီးပံုုျပင္ထဲမွ ေရႊေရာင္ေန႔ရက္မ်ားလိုုပင္။

ကိုုယ့္ခံစားမွုုမ်ားကိုု တခါတေလတြင္ ရင္ဖြင့္ ေျပာျပခ်င္မိသည္။ အမွန္တကယ္ ေျပာျပမည္ဟုု ျပင္ဆင္ေသာအခါ သူတပါးကိုု မေျပာျပမိဘဲ ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုုယ္သာ ျပန္ေျပာျပျဖစ္သည္။ သူသည္ ကာယကံရွင္ ျဖစ္သည္။ ထိုုကဲ့သိုု႔ပင္ သူသည္ နားေထာင္သူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ လုုပ္ခဲ့မိသည္ဟုု ထင္ရေသာ အမွားတိုု႔ကိုု ျပန္လည္ သံုုးသပ္သည္။

** ** **

မိန္းမတစ္ေယာက္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကဲ့သိုု႔ပင္ စဥ္းစားခ်င္သည္။ ဆံုုးျဖတ္ခ်င္သည္။ ငိုုေၾကြးခ်င္သည္။ မွီခိုုခ်င္သည္။ သူသည္လည္း  မိန္းမေတြထဲမွ မိန္မ တစ္ေယာက္ပင္ ျဖစ္သည္။ နာက်ည္းတတ္သည္၊ ငိုုေၾကြးတတ္သည္။ နွေျမာတြန္႔တိုုတတ္သည္။ ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုုးတတ္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ကံတရားသည္ သူ႔အား ထိုုကဲ့သိုု႔ေသာ အခြင့္အေရးကိုု ယေန႔အခ်ိန္အထိ မေပးခဲ့ပါ။

ဘဝတစ္ေလ်ာက္လံုုးတြင္ မိဘအေပၚတြင္ ခၽြဲႏြဲ႕ခြင့္မရခဲ့ေသာ၊ ညီအစ္ကိုု ေမာင္ညီမမ်ားအေပၚတြင္ ဆိုုးႏြဲ႔ခြင့္မရခဲ့ေသာ၊ ခ်စ္သူအေပၚတြင္ ခၽြဲႏြဲ႔ခြင့္ မရခဲ့ေသာ၊ အဆံုုစြန္ သူ၏ဘဝလက္တြဲေဖာ္ အေပၚတြင္ပင္ ဆိုုးႏြဲ႕ခြင့္၊ခၽြဲႏြဲ႕ခြင့္မရခဲ့ေသာ သူသည္ ဘဝဟူေသာ လမ္းကိုု တစ္ခါတရံတြင္ နားမလည္ျခင္းမ်ား၊ တခါတရံတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား၊ တစ္ခါတရံတြင္ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား၊ နာက်င္ျခင္းမ်ားကိုု ျမိဳသိပ္ပါမ်ားေသာအခါ သူ၏ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ အေရာင္ တလဲ့လဲ့နွင့္ မလင္းလက္နိုုင္ေတာ့။ မွန္ထဲတြင္ ျမင္ရေသာ သူ၏မ်က္ဝန္းမ်ားကိုု သူ ျပန္ၾကည့္မိခ်ိန္တြင္ သူသည္ သူ မဟုုတ္သကဲ့သိုု႔ ခံစားေနရသည္..။

ေလာကသည္ သတၱဝါတိုု႔အေပၚတြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ အလံုုးစံုုေသာ ျပည့္စံုုမွုုကိုု မေပးပါ။ အခ်ိဳ႔အားဥစၥာဓန နွင့္ ျပည့္စံုုျခင္းကိုု ေပးသည္၊ အခ်ိဳ႔အား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ျပည့္စံုုျခင္းကိုု ေပးသည္။ အခ်ိဳ႔အား က်န္းမာျခင္းနွင့္ ျပည့္စံုုျခင္းကိုု ေပးသည္။ မည္မွ်ပင္ ကံတရား၏ မ်က္နွာသာေပးမွုုကိုု ရသည္ျဖစ္ေစ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သိုု႔မဟုုတ္ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ သိုု႔မဟုုတ္ က်န္းမာျခင္း အစရွိသည့္ တစ္ခုုခုုမွာခြ်တ္ယြင္းစျမဲပင္ ျဖစ္သည္။  အခ်ိန္ၾကာသည္နွင့္အမွ် နာက်င္တိုုင္း မ်က္ရည္က် ငိုုေၾကြးရမည့္အစား နာက်င္တိုုင္း နာနာက်င္က်င္ သူျပံဳးတတ္လာသည္။ ဘဝေက်ာင္းဆရာသည္ သူ႔အား သူ မတတ္ေျမာက္လိုုေသာ ဘာသာရပ္မ်ားကိုု သင္ၾကားေပးရင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုု ေပးခဲ့သည္။ သိုု႔ေသာ္ သူသည္ ထိုုထိုုေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကိုု ယေန႔တိုုင္ မေက်ညက္နိုုင္ခဲ့ပါ။

** ** ** **

ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ေပြ႕ဖက္ ေထြးပိုုက္ျခင္းသည္ သူ၏ ခ်စ္သူအား ေႏြးေထြးေစလိုုျခင္း၊ လံုုျခံဳေစလိုုျခင္းတိုု႔မွ အပ အျခားေသာ ရာဂစိတ္သည္ အလ်ံတညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနျခင္း မရွိပါ။ ခ်စ္သူ၏ ေနာက္ဘက္တြင္ အျမဲတမ္းအားျဖင့္ သူရွိေနသည္ ဟူေသာ စိတ္ကေလးတခုုကိုုသာ ယံုုၾကည္ေစလိုုခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။  မိမိ ခ်စ္သူသည္ မိမိအနားတြင္ အျမဲရွိေနသည္ ဟူေသာ ယံုုၾကည္စိတ္သည္ အရာရာကိုု ေက်ာ္ျဖတ္ရဲေသာ၊ ရင္ဆိုုင္ရဲေသာ စိတ္အင္အားကိုု ျဖစ္ေစသည္ကိုု သူ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ခဲ့သည္ မဟုုတ္ေလာ..။ သူသည္ သူ႔ခ်စ္သူ၏ အတၱနွႈင့္ မာန္မာန ကိုု အေရာင္တင္ေပးခဲ့သည္။ ထိုုအရာသည္ ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ ပင္ မဟုုတ္ပါလား။ ခ်စ္သူအား ေလာကကုုိ ဌန္နွင့္ မာန္နွင့္ ၾကည့္ေစခ်င္သည္။ မိမိကိုုယ္ကိုုယ္ ယံုုၾကည္ခ်က္မ်ားနွင့္ မတ္မတ္ရပ္ေနေစခ်င္သည္။  ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြားနွင့္ သူတကာတိုု႔ အားက် ေလးစားရေသာ သူ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သူကမူ ခ်စ္ရသူ၏ ေနာက္တြင္ အရိပ္ခိုု မွီကိုုးရင္း ခ်စ္သူဦးေဆာင္ရာေနာက္ကိုု ေနာက္လိုုက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ အျဖစ္ လုုိက္ပါလိုုသည္။ ထိုုဆႏၵသည္ သူ႔ဘဝတြင္ သူ ထားရွိခဲ့သည့္ အၾကီးမားဆံုုးေသာ အတၱ သိုု႔တည္းမဟုုတ္ ဆႏၵတစ္ခုုသာ ျဖစ္သည္။ သိုု႔ေသာ္ ထိုုမွ်ေလာက္ေသာ ကံေကာင္းျခင္းကေလးကိုုပင္ သူသည္ မည္သူ႔ထံကမွ် လက္ေဆာင္ အျဖစ္ မရရွိခဲ့ပါ။

လူတစ္ေယာက္အား အဆံုုးစြန္ ခ်စ္ျမတ္နိုုးျခင္းသည္ မိမိ အတြက္ အဆိပ္အေတာက္လည္း ျဖစ္နိုုင္သည္ဟူေသာ အခ်က္ကိုု သူ က လက္မခံခဲ့ပါ။ သူ႔အတြက္မွာ ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ ရွဳျမင္မွုုသည္ အရာရာကိုု လွပေစသည္ဟုု ယူဆထားသည္။ သိုု႔ေသာ္ သူ ယံုုၾကည္ထားသမွ်သည္ သူ ယံုုၾကည္ထားသကဲ့သိုု႔ မဟုုတ္မွန္း သိလာရေသာအခါ သူ၏ စိတ္မ်ား  တစ္စစီ ျပိဳကြဲခဲ့ရသည္။  ရင့္သီးေသာ စကားလံုုးမ်ားကိုု သူ မနွစ္သက္ပါ။ မာထန္ေသာ ေလသံတိုု႔ကိုု သူ ေၾကာက္ရြံ႕သည္။ သူ မနွစ္သက္သည့္ မည္သည့္အရာမဆိုု သူတပါးကိုု သူ မေပးနိုုင္ေအာင္ ၊မျပဳမူမိေအာင္ သူ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သိုု႔ေသာ္ သူ မနွစ္သက္သည္မ်ား၊ သူေၾကာက္ရြံ႕သည္မ်ားကိုု သူလက္ခံ ရင္ဆိုုင္လာရေသာအခါ သူ၏ စိတ္နွလံုုးတိုု႔သည္ ေအးခဲေနေသာ ေရခဲေရနွင့္ ေလာင္းခ်ခံလိုုက္ရသကဲ့သိုု႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။  ထိုု႔အတြက္ စကားလံုုးမ်ား ေပ်ာက္ဆံုုးခဲ့သည္။ တစ္စတစ္စ လႊတ္ခ်ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ား မ်ားျပာလာေသာအခါ သူ၏စိတ္နွလံုုးတိုု႔သည္ ျပည့္ၾကပ္ေနသကဲ့သိုု႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဟင္းလင္းျပင္ကဲ့သိုု႔လည္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ထိုုအခ်ိန္တြင္ သူ နားလည္လိုုက္ေသာ အရာသည္ တစ္ခုတည္းသာ ျဖစ္၏။

သူ႔အား အလိုုမရွိေသာ ေနရာတြင္ သူ တစ္ဒဂၤကေလးမွ် မေနထိုုင္လိုုပါ။ ထိုုကဲ့သိုု႔ျဖင့္ သူ႔အား အလိုုရွိသည့္ မိဘမဲ့ေဂဟာမ်ားနွင့္ ဘိုုးဘြားရိပ္သာမ်ားသည္ သူ၏ နားခိုုရာ အသိုုက္ကေလး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကေလးေတြကိုု ပံုုျပင္မ်ားေျပာျပရင္း၊ ကဗ်ာမ်ားရြတ္ျပရင္း၊ အတူတူေျပးလႊားေဆာ့ကစားရင္း ကေလးမ်ား အတြက္ အေမတစ္ေယာက္၊ အစ္မတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သကဲ့သိုု႔ သားသမီးတိုု႔၏ ဂရဳစိုုက္မွုု၊ အားေပးမွုုတိုု႔ကိုု ဆံုုးရွံုုးခဲ့ေသာ ဘိုုးဘြားမ်ားအတြက္ သူသည္ သမီးတစ္ေယာက္၊ ေျမးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေလာကကိုု ရိုုးရိုုးစင္းစင္းၾကည့္ေသာ သူ႔ကိုု ေလာကက သူေနထိုုင္ ျဖစ္တည္ခ်င္သကဲ့သိုု႔ ရိုုးစင္းစြာ ရပ္တည္ေနထိုုင္ခြင့္ မေပးခဲ့ပါ။ 

 *** *** *** ***

အိမ္ အျပန္လမ္းတြင္ သူနွင့္အတူ သူ႔အရိပ္ပင္ အေဖာ္အျဖစ္  မပါခဲ့ပါ။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြသာ ၾကီးစိုုးေသာ ေနစရာတစ္ခုုကိုု အိမ္ ဟုု သူက မသတ္မွတ္ေပ။ ရံဖန္ရံခါ ထြက္ေပၚလာေသာ အိမ္ေျမာင္ စုုတ္ထိုုးသံသည္ သူ႔အတြက္ သူစိမ္း ဆန္ေနေသးသည္။

သူ ေကာင္းေကာင္း နားလည္းလိုုက္သည္။ သူသည္ သူ႔မိဘအတြက္ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိုုးသားခ်င္းမ်ား၊ ညီအစ္ကိုု ေမာင္နွမမ်ား အတြက္လည္း သူစိမ္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အတြက္လည္းသူစိမ္း၊ သူ႔ခ်စ္သူ အတြက္လည္း သူစိမ္း .. အဆံုုးစြန္ သူ၏ လက္တြဲေဖာ္ အတြက္လည္း သူသည္ သူစိမ္းတစ္ဦးသာ … ။

*** *** ***

ဘဝတြင္ သူ အေၾကာက္ဆံုုးေသာအရာသည္ သူ ခ်စ္ရသူတိုု႔နွင့္ စိမ္းကား ေဝးကြာစြာ ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

သိုု႔ေသာ္ .. ..

*** *** ***

စိတ္ေရဂါ အထူးကုုေဆးရံုုရွိ အခန္းက်ဥ္းကေလး၏ ကုုတင္ငယ္ေလးအေပၚတြင္ နံရံဘက္သိုု႔ မ်က္နွာမူကာ လဲေလ်ာင္းေနေသာ လူနာသည္ အိပ္စက္ေနသည္လား၊ နိုုးထေနသည္လား ဆရာမေလး မသိပါ။  ေဆးတိုက္ရန္ အသာအယာ လွဳပ္နွိဳးလိုုက္ေသာအခါ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ျဖည္းညင္းစြာ ဖြင့္ၾကည့္ရင္း ဆရာမေလးအား ျပံဳးျပလိုုက္သည္။ ကမ္းေပးလာေသာ ေဆးတခ်ိဳ႔ကိုု တိတ္တဆိတ္ ေသာက္လိုုက္ရင္း  နံရံဘက္သိုု႔ မ်က္နွာမူကာ ျပန္ျပီး လဲေလ်ာင္းလိုုက္သည္။  “ေနေကာင္းရဲ႕လား” ဟုု ေမးေသာအခါ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ညင္သာစြာ ေခါင္း ညိတ္ျပသည္။  ဆရာမေလးသည္ လူနာအား ခ်စ္ခင္စြာ၊ သနားစြာ ေခတၱမွ် ၾကည့္ရင္း ေနာက္လူနာမ်ားအား ေဆးတိုုက္ရန္ ထြက္ခြါလာခဲ့သည္။

အျပင္တြင္ ေနသည္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူျပင္းေနသည္။ လူနာအခ်ိဳ႕၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ အသစ္ ေဆာက္လုုပ္ေနေသာ အေဆာက္အဦးမွ ေဆာက္လုုပ္ေရးလုုပ္သားမ်ားနွင့္ လုုပ္ငန္းခြင္၏ အသံဗလံမ်ား သည္ ေဆးရံုုအတြင္းသိုု႔ တိုုတးိုုတမ်ိဳး က်ယ္က်ယ္တဖံုု ဝင္ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ေဆးရံုုသည္ ယခင္ကကဲ့သိုု႔ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျခင္း မရွိေတာ့။  ဆရာမေလးသည္ သူ ေစာင့္ေရွာက္ၾကည့္ွရွဳေနရေသာ လူနာမ်ား အတြက္ ဆိတ္ျငိမ္ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုုသာ ရရွိေစခ်င္သည္။

“ ဒီေဆာက္လုုပ္ေရးေတြ ျပီးမွပဲ အရင္လုုိ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔ လူနာေတြလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနနိုုင္မွာပါေလ..” ဟုု တီးတိုုးရြတ္ဆိုုရင္း ေနာက္ထပ္ ေဆးတိုုက္ရန္က်န္ေနေသးေသာ လူနာမ်ားဆီသိုု႔ ဆက္လက္ ထြက္ခြါသြားေတာ့သည္..။

ပ်ိဳးယုဝသုန္